Ծանոթներիս մոտ հաճախ էի լինում։Նրանք ունեին մի զարմանահրաշք այգի՝ վառ գույնի մանուշակներով և անուշաբույր վարդերով։Այդ այգում կար մի վանդակ,որի մեջ կար մի կապիկ։։Նա զարմացնում էր մեզ իր ծամածռուցյամբ ու դեմք արտահայտուրյամբ։Ես մտածում էի, որ նա ասես մարդ լիներ կապիկի կերպարանքով, բայց առանց զգացմունքների։Այդ տանը մի հույն սպասուհի կար՝ շատ գեղեցիկ և հմայիչ մի աղջիկ։Մենք՝ տղամարդիկս սիրահարված էինք նրա մարմնի կառուցվածքի և նրա հմայիչ դեմքին,բայց ամենից շատ մեզնից հավանում էր կապիկը։Ամեն անգամ կապիկը այդ աղջկան էր սպասում, միայն նրան էր լսում, պառկում էր ու սպասում, թե երբ է գալու աղջիկը, որ իր փափուկ ու քնքուշ ձեռքերով շոյի և փայփայի։Կապիկի համակրանքը դառնում է բուռն և կատաղի սիրո։Վայ են տղամարդու,ով սկսեր խոսալ կամել դիպչել աղջկան։Կապիկը մի կատաղի դեմքեր ընդունում, մերկացնում ատամները։