Վրաստանի, Հերակլ արքան արդեն 3 տարի էր ինչ վտարել էր պալատական երգչի՝ Սայաթ Նովային։ Կարոտում էր նա երգչին և չդեիմանալով տառապանքը նա հրամայում է մի թիկնապահին ուղարկում է նրան գտնելու և պալատ բերելու: Վերջինս երգչին գտավ Թիֆլիսի մեյդաններից մեկում երգելիս:Հարմար պահ ընտրելով ՝մոտեցավ  և ասաում է նրան, որ թագաորը երգչին նորից պալատ է հրավիրում։Եվ ասում, որ թագաորը իր մեղքերը քավելու համար երգչին թագադրելու է։ Երգիչը մի պահ լռեց: Հավանաբար հիշեց, վերապրեց բոլոր դառնությունները։ Հոգում բորբոքվեց հիշելով  հին վիրավորանքները ,և նա տրտում մրմնջաց, որ նա մարթութին չի ուզում, թավադութին չի ուզում, ախպերություն չի ուզում: Այսպես պատասխանիր թագավորիդ,դառնացած խոսեց Սայաթ-Նովան :Եվ այդպես էլ հայտնեց խոսք առ խոսք Հերակլին։  Հեշտ չէր համոզել վիրավորված երգչին, բայց, Հերակլը այնուամենայնիվ ,նրան վերադարձրեց պալատ: ԿԱնչելով երգչին իր մոտ նա ասում է նրան, որ երգչին միշտ սիրել ու հովանավորել է ,բայց նրա լեզվուն փակ դնել չի կարողացել:Քո դեմ լարեցիր և պալատականներին ,և իշխաններին,անգամ կաթողիկոսին քո խոսքի կծու ծաղրով վիրավորեցիր նրան:Սակայն ինքը ուզում է մոռանալ անցածը և ցանկանում է ,որ նորից իր կողքին լինի Սայաթը, բայց կչափավորես խոսքդ ու ոճդ: Արքային մերժել չէր կարելի: Գլուխ տվեց Սայաթ- Նովան  ,ապա պատասխանեց, որ նա ցավում է, որ ամեն մարդ չի կարա կարթա, իր գիրն ուրիշ է, ամեն մարդ չի կարա խմի, իր ջուրն ուրիշ է և երգիչը սկսեց նորից երգել։ Սայաթը երբ խփում էր լարերին, կարծես թե խոսում էր քամանչան, խոսում մարդկանց սրտերի հետ ու արցունքներ քամում նրանց աչքերից: Սայաթ-Նովան իր վառվռուն, հազարերանգ երգերով գերել, հրդեհել էր արքայի քրոջ՝ Աննայի սիրտը: Խրախճանք էր պալատում։ Գինի էր ըմպում Հերակլ արքան՝ չնկատելով քրոջը։ Սայաթ-Նովան գրկեց իր սիրելի էակին և համբուրեց շրթունքները։ Սիրահարները չնկատեցին, որ իրենց հետևում են զույգ աչքեր։ Հաջորդ օրը լուրը տարածվեց և հասավ Հերակլ արքային։ Արքան ասաց Սայաթին, որ բամբասանք կա պալատում, լսել եմ, որ սիրում ես քրոջս՝ Աննային, հենց այսօր հեռացիր և ականջիդ օղ արա, որ արքայի քույրը չի կարող ամուսնանալ մի աղքատ մարդու հետ։ Նա արդեն կարգադրել էր, որ Սայաթն գնա Հաղպատի վանք, հագնի սև սքեմ և հեռու Թիֆլիսից քավի իր մեղքերը։ Տխուր լսեց Սայաթ Նովան՝ քամանչան կրծքին և քայլեց դեպի դուռը։ Նա ամբողջ կյանքը նա արդարություն երգեց։ Սայաթը հարցրեց, թե միթե՞ սերը աղքատ ու հարուստ է, թե ո՞վ հնարեց այդ օրենքը: Երբ Մահմուդը հարձակվեց Թիֆլիսի վրա Սայաթը դեն նետեց շորերը և գնաց իր քաղաքը: Հազար յոթ հարյուր իննսունհինգ թվականին Թիֆլիս քաղաքում զոհավածների մեջ քամանչան սրտին հենած մի զոհ գտան։ Այդ մարդը Սայաթ-Նովան էր: